(Ég, Davíð, er hér að ávarpa aðeins hluta lesenda (Ívar, Sveinbjörn og Adda) með eftirfarandi blaðri. Vonandi afsaka aðrir. Ég geri mér grein fyrir því ég ræni stundum þessu felles bloggi okkar undir mitt einka-bull, en það leyfi ég mér í krafti þess að ég er sá sem legg lang mest til bloggsins. Og því að enginn virðist lesa það lengur svo ég leyfi mér bara að gera vottever þí fokk, eins og sagt er. Svo á addi afmæli.)
Það kannast allir sem hafa spilað tölvuleiki af staðfestu og elju um margra ára tímabil, við þessar hálfskammarlegu aðstæður: Einhver hefur dregið mann út í raunheiminn, frá tölvuskjánum, kannski uppá fjöll eða niður á strönd í göngutúr. Maður staulast náladofinn og stirður á eftir viðkomandi, pírandi augun mót sólinni. Svo nemur kvalari manns staðar til að draga djúpt og útivistarlega andann. Þá lítur maður fýldur kringum sig og sólin og skýin og himininn og sjórinn og hitt draslið er allt að spila sinfónískt saman. Þá er fyrsta hugsunin: "Vá, góð grafík..."
Og eins og ég sagði, þá þykir manni þetta hálf skömmustulegt. Firrt. Á þessu ferðalagi hefur þetta hent mig margoft, á marga vegu. Um leið hefur mér þótt draga úr skömminni sem fylgir, því stundum er um fallegt, nytsamlegt samspil hins stafræna og raunverulega að ræða. Nokkur Dæmi:
Ýmsar þær upplýsingar sem ég hafði um Hittíta á ferð okkar um Tyrkland, hafði ég beint úr Civilization, leik sem ég spilaði fyrst með pabba mínum 6-7 ára gamall (þar sem við reistum víðfemasta og voldugasta ríki veraldar út frá höfuðborginni Hvolfsvelli).
Eins minnir mig að hið Fönesíska stafróf hafi verið eitt af fyrri markmiðum í Civilization, en elstu þekktu menjar um það sá ég á 5x3 cm steinvölu á þjóðminjasafninu í Damaskus (þessi flís var verðmætasta eign safnsins og yfir mig kom, í allri hreinskilni, mikill heilagleiki).
Talandi um Damaskus, þá fannst mér hinn gamli, UNESCO varðveitti miðbær skringilega kunnuglegur. Um hann hef ég líka hlaupið, húsþökin þá helst, í Assassins Creed sem gerist á krossfarartímum. Turnarnir og virkin voru sérstaklega spot on. (Dæminn um tölvuleikjaþekkingu er varðar Mesópatamíu og fornöldina eru í raun fjölmörg ef út í það er farið: Age of Empires, Prince of Persia, Caesar o.s.frv.)
Í Nepal fórum við í Paragliding og þá varð tölvuleikjasamslátturinn svo skýr að jaðraði við leiftrandi endurlit. Að svífa friðsælt um háloftin var tilfinning sem ég hafði áður kynnst gegnum Pilotwings 64 með honum Sveinbirni mínum (sá leikur er í mörgu tilliti sá besti sem gerður hefur verið).
Á Tælandi voru þverir sandlitir klettar og pálmatré og glitrandi blár sjór. Eins og í Far Cry, þar sem leikjahöfundar smíðuðu algera paradís til þess að hýsa helvíti. Óneitanleg líkindi.
Og núna síðast hef ég þotið um bugðótta Bali-vegi á vespu og viti menn, öll Colin McRae Rally maraþonin komu mér aftur ljóslifandi fyrir hugskotsjónir: Hrísgrjónaakrarnir, trjágöngin og fjöllin í fjarska eru eins og klippt útúr þeim suð-austur-asísku leiðum sem í boði voru (þó auðvitað sé það á hinn veginn). Ég féll ósjálfrátt eins og á teinum í racingline-ið. Það eina sem vantar er rammskoskur aðstoðarbílstjóri í eyrun.
Köfunin kveikir hinsvegar engin sérstök leikja-hugrenningartengsl þó ég hafi margsinnis kafað í sýndarheimum. Sú myndvinnsluvél sem ræður við iðandi liti og form kóralrifs hefur ekki enn verið forrituð (...að því sögðu, þá er friðsældinni sem fylgir því að fljóta þyngdarlaus um blámann ágætlega komið til skila í köfunarhluta MGS2, ef fólk man eftir því yndi...)
Nú mega lesendur koma með tillögur að enn nördalegri færslu, ef einhver er möguleg.
Sunday, December 28, 2008
Wednesday, December 24, 2008
Jólastressið
(Köfuðum niður í skipsflak úr fyrri heimstyrjöld. Fórum svo fínt út að borða um kvöldið, en af því eru engar myndir.)
Friday, December 19, 2008
Aðskilnaður
Það er enginn aðskilnaður í skíðlogandi núinu, en hinsvegar bæði í ösku fortíðar og eldivið framtíðarinnar. Sjá:
Við vöknum að morgni 15. Desember og planið er að taka rútu í eftirmiðdaginn, af ströndinni til Bangkok:
Allir nema Nanna: "Bless Tæland, halló Singapore! Vrúúúm!"
Nanna (magaveik): "Ööö ég dey ef ég ferðast núna..." (Ælir til sannfæringar).
Halldóra (enn ógangfær): "Ööö ég dey úr leiðindum ef ég eyði enn öðrum degi í "klifurparadísinni" Ton Sai. Ég vil borg og bíó og malbik og fokdýrt Cafe Latte úr pappamáli."
Úr verður að Halldóra, sem hefur eytt 7 dögum meira eða minna mókandi þjáð inní bambuskofa á meðan ferðafélagar hennar ýmist klifra, synda, kafa og drekka sig mökkölvaða á strandbörum, fer til Bangkok í fylgd með Davíð. Davíð þykir ekkert sárt að yfirgefa Ton Sai, því þó hann sé auðveldlega hæfasti klifrari hópsins þá er hann bæði líf- og lofthræddur og hefur þar af leiðandi takmarkað gaman af, auk þess sem hann drekkur ekki áfengi frekar en hann þérar þjónustulýð. Þriðja, og mögulega veigamesta ástæða þess að hann er brottförinni feginn, er að hann hefur orðið fyrir hégómlegu klofsparki og engist um í minnimáttarlosti; nánast allir karlmenn á ströndinni bera þess merki að vera þrautþjálfaðir klettaklifrarar þegar þeir bera á sér bringuna, svo beinaber gráneskja Davíðs þolir engan samanburð.
Nanna hinsvegar verður eftir í klettadýrðinni ásamt Áu, særandi út nýjustu pestina með svita, og heldur til Singapore með rútu tveim dögum seinna. Áa er aukadögunum fegin, því hún er svo fránumin af fegurð Railay skagans að hún kýs að lýsa ástandinu sem samfelldri, sjónrænni raðfullnægingu. Þar að auki gerði hún sér vonir um að framlengingin leyfði ævintýralega Kajaka-ferð þar sem klifrað yrði án öryggisbúnaðar út yfir djúpum sjó. Þriðja, og mögulega veigamesta ástæða þess að hún er umframtímanum fegin, er að nánast allir karlmenn á ströndinni bera þess merki að vera þrautþjálfaðir klettaklifrarar þegar þeir bera á sér bringuna.
Ferndin varð sumsé tvenndir í þrjá langa daga en hefur nú runnið saman á ný eins og spenntar greipar í hátíðaranda og samhljóm á jólaskreyttum götum Singapore. Þær skreytingar eru að vísu af mörgu tagi:
Ferð Davíðs og Halldóru til borgríkisins var ekki hnökralaus; fluginu var frestað um tólf tíma, sem olli því að þau komu þreytt og velkt seint um nótt. Þá áttu þau enn eftir að bóka hótel. Eftir að hafa ráðfært sig við ferðamannabækling var hringt í nokkur af tilgreindum "budget" hotelum. Loks svaraði einhver og upplýsti með ill-skiljanlegum semingi að nóttin kostaði 40 Singapore dollara fyrir tvo. Það varð að duga, útí leigubíl og af stað.
Þegar bíllinn nálgaðist hverfið mátti sjá þar væri töluvert partístand. Uppáklæddar gellur í djammgöllum voru á hverju strái. Tíðni þeirra fór sívaxandi. Að lokum mátti hvergi sjá í gangstéttarbrúnina fyrir háum hælum og netasokkabuxum... "aaahh, þannig" sögðu Davíð og Halldóra, og veltu um leið fyrir sér hvort hlutföll framboðs og eftirspurnar væru ekki í hróplegu ósamræmi: hér gaf að líta hátt í hundrað vændiskonur á eins og einum gatnamótum. Og "budget" hótelin, sem voru mörg, báru kindug nöfn; Blossom, Happy Hotel, Gay World... Davíð fór stórkostlega hjá sér, en Halldóra vildi bara komast með höfuðið á kodda og tók haltrandi á hækjum af skarið, upp tröppur Oxley Blossom hótelsins, höfðinu hærri en hórustraumurinn alltumlykjandi. Maðurinn í móttökunni vildi hinsvegar ekki kannast við að þar væru nein laus herbergi, ekki svona til lengri tíma. Þau veifuðu í nýjan leigubíl.
Hvað um það, nú eru ferðafélagarnir allir sameinaðir á ný á þessum skrýtna stað, Singapore, sem er lýst ástúðlega af heimamönnum sem "heimsins stærsta molli". Vísindaskáldsagnahöfundurinn William Gibson kallaði staðinn hinsvegar "Disneyland með dauðarefsingu" og báðar lýsingar eru nokk nákvæmar; hér eru allar jarðhæðir verslanir og allt er sérsniðið undir aðkomumenn en skringilega snyrtileg götumyndin ber merki um einhverja dimma undiröldu, eins og hluta hreingerningaræðisins hafi blætt inn á hin huglægu svið tilverunnar... En hér er frábært að versla, sötrandi frappochino milli sushi-bita, engin spurning.
ATH!: Senn líður hinsvegar að óvæntum aðskilnaði á ný, og ég vona að færslan hafi ekki verið svo ömurlega löng að fólk fari á mis við þetta aðalefni hennar: Fæturnir á Halldóru hafi verið í síauknu hassi allt síðan hún snéri ökkla á leið til Nepal. Nýjast greiningin er sú hún þjáist af liðbólgum sem eru fylgifiskur magapestar. Bæði hnén, ökklarnir og ný síðast mjaðmaliðirnir eru stokkbólgnir og ósamvinnuþýðir. Öll hennar tælandsdvöl hefur verið mörkuð þessum meiðslum og bæði ferðalög og athafnir afar erfið viðureignar. Hún getur ekki sofið á nóttinni fyrir verkjum svo dagarnir líða í þreyttu verkjalyfja móki, sem skemmir jafnvel sólbaðsmöguleikann. Því hefur hún ákveðið að flýta heimför og reyna að komast í íslenska jólasteik, í stað þess að eyða jólunum farlama á illa þrifnu hótelherbergi á Bali á meðan vinir hennar tækju dagsferðir um eyjuna.
Ég tel að þetta sé í fyrsta sinn sem halli á okkur íbúa far-away-istan í samskiptum við lesendur: Þið fáið dúndur jólapakka en við sitjum eftir snauð. Til hamingju þið, en djöfull er þetta skítt.
Við vöknum að morgni 15. Desember og planið er að taka rútu í eftirmiðdaginn, af ströndinni til Bangkok:
Allir nema Nanna: "Bless Tæland, halló Singapore! Vrúúúm!"
Nanna (magaveik): "Ööö ég dey ef ég ferðast núna..." (Ælir til sannfæringar).
Halldóra (enn ógangfær): "Ööö ég dey úr leiðindum ef ég eyði enn öðrum degi í "klifurparadísinni" Ton Sai. Ég vil borg og bíó og malbik og fokdýrt Cafe Latte úr pappamáli."
Úr verður að Halldóra, sem hefur eytt 7 dögum meira eða minna mókandi þjáð inní bambuskofa á meðan ferðafélagar hennar ýmist klifra, synda, kafa og drekka sig mökkölvaða á strandbörum, fer til Bangkok í fylgd með Davíð. Davíð þykir ekkert sárt að yfirgefa Ton Sai, því þó hann sé auðveldlega hæfasti klifrari hópsins þá er hann bæði líf- og lofthræddur og hefur þar af leiðandi takmarkað gaman af, auk þess sem hann drekkur ekki áfengi frekar en hann þérar þjónustulýð. Þriðja, og mögulega veigamesta ástæða þess að hann er brottförinni feginn, er að hann hefur orðið fyrir hégómlegu klofsparki og engist um í minnimáttarlosti; nánast allir karlmenn á ströndinni bera þess merki að vera þrautþjálfaðir klettaklifrarar þegar þeir bera á sér bringuna, svo beinaber gráneskja Davíðs þolir engan samanburð.
Nanna hinsvegar verður eftir í klettadýrðinni ásamt Áu, særandi út nýjustu pestina með svita, og heldur til Singapore með rútu tveim dögum seinna. Áa er aukadögunum fegin, því hún er svo fránumin af fegurð Railay skagans að hún kýs að lýsa ástandinu sem samfelldri, sjónrænni raðfullnægingu. Þar að auki gerði hún sér vonir um að framlengingin leyfði ævintýralega Kajaka-ferð þar sem klifrað yrði án öryggisbúnaðar út yfir djúpum sjó. Þriðja, og mögulega veigamesta ástæða þess að hún er umframtímanum fegin, er að nánast allir karlmenn á ströndinni bera þess merki að vera þrautþjálfaðir klettaklifrarar þegar þeir bera á sér bringuna.
Ferndin varð sumsé tvenndir í þrjá langa daga en hefur nú runnið saman á ný eins og spenntar greipar í hátíðaranda og samhljóm á jólaskreyttum götum Singapore. Þær skreytingar eru að vísu af mörgu tagi:
Ferð Davíðs og Halldóru til borgríkisins var ekki hnökralaus; fluginu var frestað um tólf tíma, sem olli því að þau komu þreytt og velkt seint um nótt. Þá áttu þau enn eftir að bóka hótel. Eftir að hafa ráðfært sig við ferðamannabækling var hringt í nokkur af tilgreindum "budget" hotelum. Loks svaraði einhver og upplýsti með ill-skiljanlegum semingi að nóttin kostaði 40 Singapore dollara fyrir tvo. Það varð að duga, útí leigubíl og af stað.
Þegar bíllinn nálgaðist hverfið mátti sjá þar væri töluvert partístand. Uppáklæddar gellur í djammgöllum voru á hverju strái. Tíðni þeirra fór sívaxandi. Að lokum mátti hvergi sjá í gangstéttarbrúnina fyrir háum hælum og netasokkabuxum... "aaahh, þannig" sögðu Davíð og Halldóra, og veltu um leið fyrir sér hvort hlutföll framboðs og eftirspurnar væru ekki í hróplegu ósamræmi: hér gaf að líta hátt í hundrað vændiskonur á eins og einum gatnamótum. Og "budget" hótelin, sem voru mörg, báru kindug nöfn; Blossom, Happy Hotel, Gay World... Davíð fór stórkostlega hjá sér, en Halldóra vildi bara komast með höfuðið á kodda og tók haltrandi á hækjum af skarið, upp tröppur Oxley Blossom hótelsins, höfðinu hærri en hórustraumurinn alltumlykjandi. Maðurinn í móttökunni vildi hinsvegar ekki kannast við að þar væru nein laus herbergi, ekki svona til lengri tíma. Þau veifuðu í nýjan leigubíl.
Hvað um það, nú eru ferðafélagarnir allir sameinaðir á ný á þessum skrýtna stað, Singapore, sem er lýst ástúðlega af heimamönnum sem "heimsins stærsta molli". Vísindaskáldsagnahöfundurinn William Gibson kallaði staðinn hinsvegar "Disneyland með dauðarefsingu" og báðar lýsingar eru nokk nákvæmar; hér eru allar jarðhæðir verslanir og allt er sérsniðið undir aðkomumenn en skringilega snyrtileg götumyndin ber merki um einhverja dimma undiröldu, eins og hluta hreingerningaræðisins hafi blætt inn á hin huglægu svið tilverunnar... En hér er frábært að versla, sötrandi frappochino milli sushi-bita, engin spurning.
ATH!: Senn líður hinsvegar að óvæntum aðskilnaði á ný, og ég vona að færslan hafi ekki verið svo ömurlega löng að fólk fari á mis við þetta aðalefni hennar: Fæturnir á Halldóru hafi verið í síauknu hassi allt síðan hún snéri ökkla á leið til Nepal. Nýjast greiningin er sú hún þjáist af liðbólgum sem eru fylgifiskur magapestar. Bæði hnén, ökklarnir og ný síðast mjaðmaliðirnir eru stokkbólgnir og ósamvinnuþýðir. Öll hennar tælandsdvöl hefur verið mörkuð þessum meiðslum og bæði ferðalög og athafnir afar erfið viðureignar. Hún getur ekki sofið á nóttinni fyrir verkjum svo dagarnir líða í þreyttu verkjalyfja móki, sem skemmir jafnvel sólbaðsmöguleikann. Því hefur hún ákveðið að flýta heimför og reyna að komast í íslenska jólasteik, í stað þess að eyða jólunum farlama á illa þrifnu hótelherbergi á Bali á meðan vinir hennar tækju dagsferðir um eyjuna.
Ég tel að þetta sé í fyrsta sinn sem halli á okkur íbúa far-away-istan í samskiptum við lesendur: Þið fáið dúndur jólapakka en við sitjum eftir snauð. Til hamingju þið, en djöfull er þetta skítt.
Thursday, December 11, 2008
Lítil hetjusaga
Þá erum við loksins búin að yfirgefa agnarsmáu paradísarköfunareyjuna okkar (eða köfunarhelvítispyttinn eins og non kafararnir í hópnum kusu að kalla hana, ástúðlega.) Haldandi að Ko Tao yrði ekki toppuð brá okkur frekar mikið í brún þegar við sigldum inn í litlu klettavíkina hérna í Railay á vestur Tælandi. Siglingin var eins og að komast inn í aðra vídd, himinháir gróðurklettar í allar áttir og nei, Dísa, ekkert photoshop rugl hér.
Ég komst einnig í aðra vídd heilsufarslega séð á meðan siglingunni stóð, en dyrnar að helvíti opnuðust í sirka tvo tíma og héldu mér í sjóveikisheljargreipum. Þar sem ég lá ælandi og svitnandi og skjálfandi í stólnum mínum gerðist hins vegar alveg magnaður hlutur.
Ungur herramaður sem starfaði sem ferjuþjónn um borð, kom að mér og hljóðlaust tók utan um mig og bar mig og töskuna mína aftast í bátinn þar sem ruggið var minna og lagði mig pent niður á gólfið og settist hjá mér. Þá næst gaf hann mér ilmolíudropa sem hann nuddaði á gagnaugun og á hálsinn, lét mig lykta af andsjóveikisilmsöltum á kortersfresti, vék ekki frá mér alla ferðina í land og taldi niður mínúturnar þangað til henni lyki fyrir mig. Hetjan nuddaði á mér axlirnar, hálsinn og hendurnar, hélt utan um mig og um hárið þegar ég þurfti að æla og svo leyfði hann mér að bora höfuðið mitt inn í hálsakotið hans, þar sem það var eini staðurinn þar sem ekkert ruggaði á þessum sataníska báti. Allt þetta gerði hann orðalaust og fullkomlega sleazylaust á meðan ég lá stynjandi og hálfmeðvitundarlaus upp við hann.
Þegar við loksins komumst á fast land var ég svo hrærð yfir góðmennsku hans að ég vissi ekki hvort ég ætti að hlægja eða gráta, ég fleygði mér í fang hans að kveðjuskyni, Davíð til mikillrar furðu, þar sem engin vitni höfðu verið að hetjuskapnum. Ég mun digga þennan mann eilíflega frá innstu hjartarótum, og ég efast um að sjoppustarfsmenn í Baldri myndu bregðast eins við veikum túristakindum, að þeim ólöstuðum.
Það er reyndar alveg magnað hvað samgönguþjónar hafa heillað okkur í þessari ferð. Í miðausturlöndum höfðum við tvo rútuþjóna í hverri rútu sem dældu í okkur vatni og sprautuðu ilmvatni í klúta og færðu okkur. Reyndar féllu þeir svo í ónáð þegar einn þeirra reyndi árangurslaust að káfa á mér í svefni en það er nú önnur saga. Kynbombuflugfreyjurnar og flugþjónarnir hjá Qatar airways voru svo uppspretta langra umræðna um þrýstna rassa, stóra barma og fegurðastuðla hjá ráðningaskrifstofum flugfélagsins. En ekkert toppar þó hetjuna.
En hingað erum við komin í heilmikið klettaklifursprógram en þessi staður þykir einn besti klifurstaður í heimi með alla þessa kletta skagandi út um allt. Göngugarpurinn klífur þó bara hugartinda, göngugrindin var skilin eftir á Ko Tao en göngugirndin magnast með hverjum deginum. Markmiðið er að komast hækjulaust til Singapore. Einn, tveir og allir saman nú, ÁFRAM Göngudóra!
Annað í fréttum er að Nanna er orðin ljóshærð og krullhærð, ég lét klippa nær allt hárið af mér og Davíð setur sítrónu á hausinn til að hann verði ljóshærður og sætur í öllu taninu sem á sér stað hérna.
Næstu dagar eru semsagt undirlagðir undir klettaklifur og vonandi enn eina köfunarferð áður en við fljúgum á Singaporesteinsteypuna.
Gleðileg aðventukósíheit!
Áa
Ég komst einnig í aðra vídd heilsufarslega séð á meðan siglingunni stóð, en dyrnar að helvíti opnuðust í sirka tvo tíma og héldu mér í sjóveikisheljargreipum. Þar sem ég lá ælandi og svitnandi og skjálfandi í stólnum mínum gerðist hins vegar alveg magnaður hlutur.
Ungur herramaður sem starfaði sem ferjuþjónn um borð, kom að mér og hljóðlaust tók utan um mig og bar mig og töskuna mína aftast í bátinn þar sem ruggið var minna og lagði mig pent niður á gólfið og settist hjá mér. Þá næst gaf hann mér ilmolíudropa sem hann nuddaði á gagnaugun og á hálsinn, lét mig lykta af andsjóveikisilmsöltum á kortersfresti, vék ekki frá mér alla ferðina í land og taldi niður mínúturnar þangað til henni lyki fyrir mig. Hetjan nuddaði á mér axlirnar, hálsinn og hendurnar, hélt utan um mig og um hárið þegar ég þurfti að æla og svo leyfði hann mér að bora höfuðið mitt inn í hálsakotið hans, þar sem það var eini staðurinn þar sem ekkert ruggaði á þessum sataníska báti. Allt þetta gerði hann orðalaust og fullkomlega sleazylaust á meðan ég lá stynjandi og hálfmeðvitundarlaus upp við hann.
Þegar við loksins komumst á fast land var ég svo hrærð yfir góðmennsku hans að ég vissi ekki hvort ég ætti að hlægja eða gráta, ég fleygði mér í fang hans að kveðjuskyni, Davíð til mikillrar furðu, þar sem engin vitni höfðu verið að hetjuskapnum. Ég mun digga þennan mann eilíflega frá innstu hjartarótum, og ég efast um að sjoppustarfsmenn í Baldri myndu bregðast eins við veikum túristakindum, að þeim ólöstuðum.
Það er reyndar alveg magnað hvað samgönguþjónar hafa heillað okkur í þessari ferð. Í miðausturlöndum höfðum við tvo rútuþjóna í hverri rútu sem dældu í okkur vatni og sprautuðu ilmvatni í klúta og færðu okkur. Reyndar féllu þeir svo í ónáð þegar einn þeirra reyndi árangurslaust að káfa á mér í svefni en það er nú önnur saga. Kynbombuflugfreyjurnar og flugþjónarnir hjá Qatar airways voru svo uppspretta langra umræðna um þrýstna rassa, stóra barma og fegurðastuðla hjá ráðningaskrifstofum flugfélagsins. En ekkert toppar þó hetjuna.
En hingað erum við komin í heilmikið klettaklifursprógram en þessi staður þykir einn besti klifurstaður í heimi með alla þessa kletta skagandi út um allt. Göngugarpurinn klífur þó bara hugartinda, göngugrindin var skilin eftir á Ko Tao en göngugirndin magnast með hverjum deginum. Markmiðið er að komast hækjulaust til Singapore. Einn, tveir og allir saman nú, ÁFRAM Göngudóra!
Annað í fréttum er að Nanna er orðin ljóshærð og krullhærð, ég lét klippa nær allt hárið af mér og Davíð setur sítrónu á hausinn til að hann verði ljóshærður og sætur í öllu taninu sem á sér stað hérna.
Næstu dagar eru semsagt undirlagðir undir klettaklifur og vonandi enn eina köfunarferð áður en við fljúgum á Singaporesteinsteypuna.
Gleðileg aðventukósíheit!
Áa
Tuesday, December 9, 2008
Sunday, December 7, 2008
Saga fyrir svefninn
Einu sinni voru þrír litlir (duh...) dvergar. Þeir hétu Illugi, Vilberg og Már Níels, en voru aldrei kallaðir annað en Illi, Villi og MaNilli. Þeir bjuggu allir saman í sér-innréttuðu, dvergavænu húsi sem Reykjavíkurborg hafði útbúið og niðurgreitt handa þeim. Þeir þoldu hvorn annan ekki, en Reykjavíkurborg hafði ekki efni á því að útbúa og niðurgreiða dvergavæn hús fyrir hvern og einn þeirra. Þessvegna bjuggu þeir saman.
Illi var vitlausasti dvergurinn, svo vitlaus að hann var þroskaheftur og löglega afsakaður á ýmsum sviðum daglegs lífs. Enginn vissi hve vitlaus eða klár Villi var, því hann hafði aldrei sagt orð og það fór afar lítið fyrir honum á heimilinu. Hann var Pípari. MaNilli var hinsvegar fluggáfaður, auk þess sem hann hafði milt og gott hjarta. Hann var jarðfræðiprófessor, en vann mest að sjálfstæðum félagsverkefnum sem snéru að eiturlyfjasjúklingum.
Illi, Villi og MaNilli voru allir, eins og áður segir, litlir. En þeir voru ekki jafn litlir. Illi vitleysingur var 87 sentimetrar, á meðan Villi og MaNilli voru báðir aðeins 86 sentimetrar. Þessvegna var Illi foringinn á heimilinu, hvað sem tautaði og raulaði.
Og einn daginn, fyrir ekki svo löngu, ákvað Illi vitleysingur að hann vildi vinna eins og hinir dvergarnir, í stað þess að ríkja yfir sérútbúna húsinu í konunglegri leti. Hann sagði Bæði Villa og MaNilla að núna yrðu þeir að segja upp störfum sínum. Hann hefði nefnilega fengið vinnu fyrir þá alla hjá hinni nýstofnuðu Leyniþjónustu íslenska ríkisins.
Þar myndu þeir standa hver á herðum hins, Illi efst, og klæðast gríðarlöngum frakka sem einn maður. Svo myndu þeir vakta Bæði Hlíðarnar og Vogana fótgangandi, og ráðast að öllum innflytjendum sem þeir sæu og berja þá. Allra helst ef þeir eru skáeygðir.
Og þarna vafra þeir enn þann dag í dag, valtur risi í síðfrakka sem staulast á eftir grunnskólabörnum sveiflandi kylfu með agnarsmáum höndum. Illi er hæstánægður, Villi hefur enn ekki sagt orð en stundum, sjaldnar og sjaldnar, heyrist mjóróma andvarp úr klofi frakkans, fullt brostinna vona...
Illi var vitlausasti dvergurinn, svo vitlaus að hann var þroskaheftur og löglega afsakaður á ýmsum sviðum daglegs lífs. Enginn vissi hve vitlaus eða klár Villi var, því hann hafði aldrei sagt orð og það fór afar lítið fyrir honum á heimilinu. Hann var Pípari. MaNilli var hinsvegar fluggáfaður, auk þess sem hann hafði milt og gott hjarta. Hann var jarðfræðiprófessor, en vann mest að sjálfstæðum félagsverkefnum sem snéru að eiturlyfjasjúklingum.
Illi, Villi og MaNilli voru allir, eins og áður segir, litlir. En þeir voru ekki jafn litlir. Illi vitleysingur var 87 sentimetrar, á meðan Villi og MaNilli voru báðir aðeins 86 sentimetrar. Þessvegna var Illi foringinn á heimilinu, hvað sem tautaði og raulaði.
Og einn daginn, fyrir ekki svo löngu, ákvað Illi vitleysingur að hann vildi vinna eins og hinir dvergarnir, í stað þess að ríkja yfir sérútbúna húsinu í konunglegri leti. Hann sagði Bæði Villa og MaNilla að núna yrðu þeir að segja upp störfum sínum. Hann hefði nefnilega fengið vinnu fyrir þá alla hjá hinni nýstofnuðu Leyniþjónustu íslenska ríkisins.
Þar myndu þeir standa hver á herðum hins, Illi efst, og klæðast gríðarlöngum frakka sem einn maður. Svo myndu þeir vakta Bæði Hlíðarnar og Vogana fótgangandi, og ráðast að öllum innflytjendum sem þeir sæu og berja þá. Allra helst ef þeir eru skáeygðir.
Og þarna vafra þeir enn þann dag í dag, valtur risi í síðfrakka sem staulast á eftir grunnskólabörnum sveiflandi kylfu með agnarsmáum höndum. Illi er hæstánægður, Villi hefur enn ekki sagt orð en stundum, sjaldnar og sjaldnar, heyrist mjóróma andvarp úr klofi frakkans, fullt brostinna vona...
Thursday, December 4, 2008
Hrakföll
Það kann að virðast sem svo það sé langt síðan við blogguðum síðast, svona á dagatalinu. En tíminn er seigfljótandi fyrirbæri hjá okkur sem búum í lítilli vík á lítilli eyju og oft er eins og sólin rísi og hnígi í einum djúpum, söltum andardrætti. En nei, ekki fara lesendur, þessi færsla verður ekki önnur montrausa um ágæti þess að vera á ferðalagi:
Það fyrsta sem við ákváðum að gera á Tælandi var að læra að kafa á köfunarparadísinni Koh Tao (22 ferkílómetra eyja, stutt austur af suðuroddanum). Ein nótt í Bangkok og svo burt úr mannmergðinni.
Þegar við lögðum af stað suður eftir var Nönnu hinsvegar farið að vera verulega illt í öðru eyranu ofaná heiftarleg kvef-veikindi. Hún lýsti rútu- og bátsferðinni hingað sem versta legg ferðarinnar hingað til, og með verri reynslum lífs síns. Við komum í hendur læknis daginn eftir, sem sagði að hún væri með sýkingu í hálsinum og gaf henni 6 mismunandi pillur á okurprís. Nanna var ekkert að fara að kafa næstu 5 dagana hið minnsta. Batinn varð hinsvegar enn hægari en það, svo hægur að læknirinn ákvað að leggja hana inná míní-spítalann sinn eina nóttina.
Á meðan á þessu stóð fór Halldóra ferða sinna haltrandi, enn aum í öklanum eftir "lestarslysið" á landamærum Nepal. Hún vonaði að hún yrði orðin nægilega góð í fætinum þegar kæmi að köfuninni, sérstaklega í ljósi þessarar 5 daga frestunnar sem veikindi Nönnu ollu.
Óekkialdeilis. Allt haltrið varð þess valdandi að hnéð á heilbrigða fætinum, sem hún beitti fyrir sig til að hlífa hinum, bólgnaði upp svo stórkostlega að hún varð eiginlega verri þeim megin. Svo slæmt var ástandið hún gat ómögulega gengið, jafnvel á forneskjulegum hækjunum sem okurlæknirinn prangaði inn á okkur. Að vísu gekk henni aðeins betur á göngugrind, en hún neitaði að vera úti á meðal fólks á slíku tryllitæki. Hún þurfti að draga sig á höndunum inn á klósett þegar verst var. Hún fór líka á heljarinnar pillukúr og útséð var með alla hennar köfun í bráð.
Á meðan Halldóra og Nanna mókuðu sárþjáðar inná hótelherbergi, rúmfastar, ákvað Áa að fátt annað væri að gera en athuga strand-djammið. Hún gat að sjálfsögðu ekki reitt sig á mig sem félagsskap í slíkt, og endaði ein á hótelbarnum að mingla við köfunarkennarana. Þar var glatt á hjalla og dansinn dunaði þar til hún steyptist úr ótraustum örmum dansfélaga síns með andlitið í gólfið. Fjögur spor í hökuna og kvarnaðist úr tönn. Læknalufsan sagði henni að halda sig úr sjónum í 4 daga.
Það leit út fyrir að ég yrði að læra köfun einn.
En Áa nagli ákvað blessunarlega að vatnsheldur plástur myndi duga og við tvö komumst loksins út í kórallana, á meðan Nanndórið engdist með leigðan DVD spilara og bókastafla. Hinsvegar voru skilyrði til köfunar að sjálfsögðu arfaslöpp. Við lærðum allt teknískt og syntum um dýpið, en sáum voða lítið þar niðri. Óhagstæðir vindar höfðu ýft hafsetið og þörungana svo það var varla maður sæi metra frá sér.
Svo voru uggvænlega væringar í höfuðborginni og enn er óvíst með verði af bókaðri flugferð okkar frá Bangkok.
En á þessum tímapunkti var botninum blessunarlega náð. Nönnu hefur batnaði að mestu síðustu daga, Halldóra er komin varlega á lappir frá og með gærdeginum og við Áa tókum framhaldsnámskeið þar sem skilyrðin í vatninu voru mun betri. Núna meigum við kafa ein og óstudd, höfum skírteini upp á það, og erum soldið montin. Sólin fór meiraðsegja að skína nýlega.
Hún er falleg hérna á kvöldin, gula fíflið. Blóðrauður hnöttur á bleikum himni. Og ég, ég er náttúrulega búinn að hafa það mega fínt.
- Davíð
Það fyrsta sem við ákváðum að gera á Tælandi var að læra að kafa á köfunarparadísinni Koh Tao (22 ferkílómetra eyja, stutt austur af suðuroddanum). Ein nótt í Bangkok og svo burt úr mannmergðinni.
Þegar við lögðum af stað suður eftir var Nönnu hinsvegar farið að vera verulega illt í öðru eyranu ofaná heiftarleg kvef-veikindi. Hún lýsti rútu- og bátsferðinni hingað sem versta legg ferðarinnar hingað til, og með verri reynslum lífs síns. Við komum í hendur læknis daginn eftir, sem sagði að hún væri með sýkingu í hálsinum og gaf henni 6 mismunandi pillur á okurprís. Nanna var ekkert að fara að kafa næstu 5 dagana hið minnsta. Batinn varð hinsvegar enn hægari en það, svo hægur að læknirinn ákvað að leggja hana inná míní-spítalann sinn eina nóttina.
Á meðan á þessu stóð fór Halldóra ferða sinna haltrandi, enn aum í öklanum eftir "lestarslysið" á landamærum Nepal. Hún vonaði að hún yrði orðin nægilega góð í fætinum þegar kæmi að köfuninni, sérstaklega í ljósi þessarar 5 daga frestunnar sem veikindi Nönnu ollu.
Óekkialdeilis. Allt haltrið varð þess valdandi að hnéð á heilbrigða fætinum, sem hún beitti fyrir sig til að hlífa hinum, bólgnaði upp svo stórkostlega að hún varð eiginlega verri þeim megin. Svo slæmt var ástandið hún gat ómögulega gengið, jafnvel á forneskjulegum hækjunum sem okurlæknirinn prangaði inn á okkur. Að vísu gekk henni aðeins betur á göngugrind, en hún neitaði að vera úti á meðal fólks á slíku tryllitæki. Hún þurfti að draga sig á höndunum inn á klósett þegar verst var. Hún fór líka á heljarinnar pillukúr og útséð var með alla hennar köfun í bráð.
Á meðan Halldóra og Nanna mókuðu sárþjáðar inná hótelherbergi, rúmfastar, ákvað Áa að fátt annað væri að gera en athuga strand-djammið. Hún gat að sjálfsögðu ekki reitt sig á mig sem félagsskap í slíkt, og endaði ein á hótelbarnum að mingla við köfunarkennarana. Þar var glatt á hjalla og dansinn dunaði þar til hún steyptist úr ótraustum örmum dansfélaga síns með andlitið í gólfið. Fjögur spor í hökuna og kvarnaðist úr tönn. Læknalufsan sagði henni að halda sig úr sjónum í 4 daga.
Það leit út fyrir að ég yrði að læra köfun einn.
En Áa nagli ákvað blessunarlega að vatnsheldur plástur myndi duga og við tvö komumst loksins út í kórallana, á meðan Nanndórið engdist með leigðan DVD spilara og bókastafla. Hinsvegar voru skilyrði til köfunar að sjálfsögðu arfaslöpp. Við lærðum allt teknískt og syntum um dýpið, en sáum voða lítið þar niðri. Óhagstæðir vindar höfðu ýft hafsetið og þörungana svo það var varla maður sæi metra frá sér.
Svo voru uggvænlega væringar í höfuðborginni og enn er óvíst með verði af bókaðri flugferð okkar frá Bangkok.
En á þessum tímapunkti var botninum blessunarlega náð. Nönnu hefur batnaði að mestu síðustu daga, Halldóra er komin varlega á lappir frá og með gærdeginum og við Áa tókum framhaldsnámskeið þar sem skilyrðin í vatninu voru mun betri. Núna meigum við kafa ein og óstudd, höfum skírteini upp á það, og erum soldið montin. Sólin fór meiraðsegja að skína nýlega.
Hún er falleg hérna á kvöldin, gula fíflið. Blóðrauður hnöttur á bleikum himni. Og ég, ég er náttúrulega búinn að hafa það mega fínt.
- Davíð
Subscribe to:
Posts (Atom)
